Mantelzorg is voor veel mensen een vanzelfsprekende maar ook belastende taak.
“Mijn moeder heeft de ziekte van Alzheimer. Voorheen woonde ze in een vrijstaand huis met tuin, maar sinds kort woont ze in een zorgappartement in Bemmel. Sommige zorgtaken vallen daardoor weg. Ik bezoek haar een aantal keer per week om haar was en boodschappen te doen en regel haar bankzaken. Sommige zorgtaken komen erbij. Zo is mijn moeder afhankelijk geworden van mij voor vervoer. Als ze naar het ziekenhuis moet, komt dat op mij neer. Vroeger hadden mijn ouders elkaar. Dan konden ze samen naar de dokter om de hoek wandelen.
'Toen mijn vader overleed, begon ook mijn moeder qua gezondheid te verslechteren. Het begon ermee dat ze drie keer achter elkaar dingen ging vertellen of dingen vergat. En inmiddels is het zo dat ze niet meer zo goed kan lezen, schrijven en de link met tijd niet meer legt als ze op de klok heeft gekeken. Dus ze staat vaak om half 2 ’s nachts aangekleed naast haar bed. Ze weet soms ook niet meer hoe ze de alarmknop moet bedienen en gaat dan om hulp roepen of moet telefoneren. Dat laatste maakt dat de zorg voor mij nu lichter is geworden, omdat ze me niet meer belt. Als we om 17.00 uur een afspraak hadden, kon ze voorheen om half 2 al bellen wanneer ik kwam. Waar nu mijn grootste zorg ligt, is dat ze ongeremd gedrag laat zien en bijvoorbeeld zomaar ineens een paar boterhammen naar binnen werkt. Dat is niet goed voor haar gezondheid én haar boodschappen zijn snel op!
Het zijn van mantelzorger ervaar ik als een zware job. Je moet het toch durven om hulp te blijven vragen. Aan de ene kant praktische hulp, maar ook hulp in de vorm van steun. Gelukkig heeft SWL een wandelmaatje geregeld, met wie ik elke week een ronde maak. Daarnaast ben ik bij een gymclubje gegaan ter ontspanning en ben ik een cursus gaan volgen voor mantelzorgers.”
